...A Rushin,A Rushin Around...

bazı şeyler için kendimi zorladığımı fark ettim
doğru olan,beni mutlu eden şeyleri bulana kadar her bulunduğum ortamda,herkesle konuştuğumda sürekli gülüyorum
canım sıkılıyor ama bunu önemsemiyorum
hala kendimi bir şeyler için zorlayarak mutlu olacağımı sanıyorum gerçekten yazık bana
insanlara güvenilmeyeceğini anlamama rağmen yine de önyargılı davranma diyorum kendime belki de hala öyle olmayan insanlar vardır
ama gün geçtikçe fark ediyorum ki
herkes aynı,herkes çıkar peşindeymiş
canım sıkıldığı için bir arkadışımı arayıp dışarı çıktığımda
normal kendim gibi konuştuğumda bir bakıyorum hemen davranışlar değişiyor
yok olmaz o benim arkadaşım diyorum bu durumu yediremiyorum ama karşıdaki çoktan yedirmiş ki benim bir şey dememe fırsat kalmıyor
ben hareketliyim,çok konuşkanım ya tamam herkesle olabilirim,herkesten hoşlanıyorum
okulda 'yavşamadığım insan kalmadı' bu ne ya
erkekler neden bu kadar basit düşünüyorlar?
neden sürekli akılları başka yerlerde?
buradaki son zamanlarımı iyi geçirmeye,kimseyle küs ayrılmamaya çalıştıkça sanki inat gibi her şey benim bu isteğimin tersinde gerçekleşiyor
ama artık bunuda istemiyorum
ben çabaladıkça hiçbir şey değişmedi
şimdiye kadar yaptığım her şeyi ilerde keşke dememek için yaptım
bu yüzden bir şeylerden fedakarlık ettim
ama olmuyor işte
kimse kendinden taviz vermeni hak etmiyormuş
bu gerizekalı yerde gerizekalı insanlara değmiyormuş
bıktım artık
yoruldum kandırılmaktan ya da kanmaktan,tarihin tekrar etmesinden
bundan sonra kime nasıl davranacağımı gerçekten bilmiyorum
keşke en başa dönebilsem...