aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor

artık telefonum hiç çalmıyor hatta günün büyük bir bölümünü kapatarak geçiriyorum
aslında bu bir bakıma iyi bir şey çünkü telefon bağımlılığımdan kurtulmam gerekiyordu
acaba mesaj geldi mi diye dersin ortasında aklım karışmayacak
lisede geçirdiğim 4 yıla bakınca kendimi hep bi koşuşturma içinde buluyorum sürekli oradan oraya gitmekle geçmiş zamanım
nerede aksiyon varsa orada olmaya çalışmışım şimdi bakınca çok komik geliyor
kendimi hep toplum içinde aranan biri olarak gördüğümü yeni yeni fark ediyorum
aslında kimsenin bana ihtiyacı yoktu beni çağıran da yokmuş ben kendimi zorla davet ettirmişim
bu durumun olmadığı zamanlarda da surat asmışım laf sokmuşum kendi çapımda
sanırım şimdi yanımda kimsenin olmamasından anlamalıyım ki bu işler zorla olmuyormuş
kimsenin bana ihtiyacı olmadığı gibi benimde kimseye ihtiyacım yok
yalnızım falan demeyeceğim çünkü yalnız değilim ama yalnızlığı biraz hissetmek istiyorum
belki de yokluğumda neler olacağını görmek
kimse bunalımlara girmeyecek bunu da biliyorum ama biraz değer görmeye ihtiyacım var sanırım
insanın kendisini kandırması kadar kötü bir şey yokmuş
bunun kötülüğünü de yeni anlıyorum insan şizofren bile olabilir
allah'tan o hale daha gelmedim :)
anladığım şu ki ben olsam da olur olmasam da insanlara bir şey katmıyorum özellikle bu aralar sorundan başka bir şey yaratmıyorum
gerginliğim hat safhada belki de bu yüzden
üzüldüğüm tek şey hayal kırıklığına uğramak yine büyük konuşulmaması gerektiğini bir kez daha anlıyorum
hepsi başıma gelmek zorunda mı?
ihtiyacım olan tek şey biraz zaman kimseye kulak asmayacağım
biliyorum her şey yoluna girecek
evet bunu gerçekten biliyorum